سرمحقق محمد آصف گلزاد

 

صمد بامی زایی

 

عبدالصمد بامی زایی پسر عبدالنبی، از جملۀ نواده های شاه ولی خان، وزیر احمد شاه درانی(1160-1187 ق.) بود، اگر چه موصوف جزو دودمان دربار سدوزایی به شمار میرفت، اما کدام علاقه و دلچسپی به امور سیاسی، دولت داری و کار های حکومتی را نداشت، بلکه به شغل زمین داری میپرداخت. بامی زایی به ادبیات علاقۀ زیاد داشت و ذوقمند شعر سرایی نیز بود، اشعار فراوان سرود و در سال 1283ق. آنها را جمع نموده، دیوانی ترتیب داد. اشعار وی بیشتر رنگ عارفانه دارد. وی روز های آخر زنده گانی را در خواجه مسافر سپری نمود. سال وفات این شاعر معلوم نیست.

نمونۀ کلام:

 ای دل چه کنم که نیست آرام مرا

بی نگهت روی آن گل اندام مرا

عاشق شده ام نیست گناهم دیگر

از بهر چه میکشد دلارام مرا

میخواست مرا به خلق سازد اظهار

خود باده بخورد و کرد بدنام مرا

با هر که ز مهر داد صد ساغر می

خالی چه به کف نهاد یک جام مرا

از بخت بد ای صمد شکایت چه کنی

قسمت که چنین نهاد انجام مرا

 

مآخذ:

1-                            محمد کاظم کهدویی(ویراستار)، ادبیات افغانستان در ادوار قدیمه، انتشارات بین‌المللی الهدی 1384، ص 468 .

2-                            دانشنامۀ ادب فارسی، جلد سوم، ص 62 .